Απειρωτάν Γαία: Θεόδωρος Παπαγιάννης

Εξπρεσιονισμός με αρχαϊκές αρχέγονες μορφές τοτέμ εδωλίων

Γεννήθηκε το 1942 στο χωριό Ελληνικό του νομού Ιωαννίνων . Από το 1960 μέχρι το 1965 σπούδασε με υποτροφία στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας όπου είχε καθηγητές τους Γιάννη Παππά και Νίκο Κερλή. Την περίοδο 1966-68 πραγματοποίησε μελέτες πάνω στην αρχαιοελληνική και μεσογειακή τέχνη ως υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών και έπειτα ταξίδεψε σε διάφορα μέρη της Μεσογείου ( Μικρά Ασία, Κύπρος, Κρήτη, Αίγυπτος ) και της Ευρώπης. Επίσης, το 1967 κατά τη διάρκεια έκθεσης στο Ζάππειο παρουσίασε έργα του για πρώτη φορά στο κοινό.Το 1970 εγκαινίασε την πανεπιστημιακή του πορεία ως βοηθός στο εργαστήριο γλυπτικής του παλιού του δάσκαλου, Γιάννη Παππά στην ΑΣΚΤ. Την ίδια δεκαετία ηγήθηκε ομάδας σπουδαστών της ΑΣΚΤ που επισκέφτηκε τα Ζαγοροχώρια αποτυπώνοντας διάφορα στοιχεία της λαϊκής και παραδοσιακής τέχνης της περιοχής και συμμετείχε στην ίδρυση του Κέντρου Εικαστικών Τεχνών της Αθήνας όπου το 1975 πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση. Ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια δεκάδες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε διάφορα μέρη της Ελλάδας αλλά και σε χώρες του εξωτερικού ( Κύπρος, Ελβετία, Αγγλία, Γαλλία, Ουγγαρία, Τουρκία κλπ ).

Το 1981-82, συνέχισε τις σπουδές του στην Ecole des Arts Appliques et des Metiers d' Art στο Παρίσι. Το 1987 εκλέχτηκε αναπληρωτής καθηγητής στην ΑΣΚΤ και το 1991 αναδείχτηκε τακτικός καθηγητής στο Α΄ Εργαστήριο Γλυπτικής στο οποίο σήμερα είναι διευθυντής. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Κείμενο του Θεόδωρου Παπαγιάννη

Έχω αποφύγει ως τώρα να γράψω για τη δουλειά μου και το έκανα για πολλούς λόγους.

Πρώτος και ουσιαστικός γιατί πιστεύω πως δεν είναι εύκολο να προσδιορίσω με ακρίβεια το περιεχόμενό της, αφού όπως το έχουν πει πριν από μένα πολλοί, τα έργα μας έρχονται πολλές φορές από πολύ μακριά, από χώρους απροσπέλαστους από τη λογική διεργασία.

Όταν κατά το παρελθόν το επιχειρούσα έβλεπα πως κάτι ουσιαστικό μου διέφευγε, περιόριζα σαφώς τη σημασία του έργου μου, το φτώχαινα.

Ένας δεύτερος λόγος είναι, πρέπει κι αυτό να το πω, ότι σήμερα από λόγια ο χώρος της τέχνης έχει πάθει υπερκορεσμό, αφού καθημερινά κατακλύζεται από κατεβατά ολόκληρα που τείνουν να αντικαταστήσουν το έργο τέχνης.

Και για το παραμικρό ή μάλλον προπαντός γι’ αυτό, έρχονται στη δημοσιότητα ηχηρά «μανιφέστα» με δυσνόητες και περίπλοκες έννοιες, που τελικά φθείρουν τη σημασία των λέξεων, ναρκοθετούν κάθε αξία και επιτείνουν τη σύγχυση.

Πολλές φορές είναι αναγκαία κάποια εξήγηση από τη μεριά του καλλιτέχνη, όταν θέλει να δώσει ένα μίτο για την ερμηνεία του έργου του στο θεατή. Εξυπηρετεί ίσως ένα μεγαλύτερο πλησίασμα και μια καλύτερη επικοινωνία της τέχνης και του κοινού, που όπως πιστεύω είναι αναγκαία, για τον σωστό κοινωνικό ρόλο της τέχνης.